پروتکل DHCP در شبکه چیست ؟

پروتکل پیکربندی پویای میزبان شبکه ( یا در اصطلاح DHCP) یک پروتکل استاندارد شبکه است که در شبکه های تحت IP (پروتکل اینترنت) بکار می رود تا پارامترهای پیکربندی شبکه نظیر آدرس IP برای رابط ها و سرویس ها را به صورت پویا توزیع نماید.

با استفاده از پروتکل DHCP کامپیوترها می توانند آدرس IP و سایر پارامترهای شبکه را به صورت خودکار از سرور DHCP درخواست کنند که این موضوع سبب می شود تا نیازی به تنظیم دستی این پارامترهای توسط مدیر شبکه نباشد و حجم کار مدیران شبکه کاهش یابد.

کامپیوترها با استفاده از DHCP پارامترهای پروتکل اینترنت مانند آدرس IP را از یک سرور شبکه درخواست می کنند.

این پروتکل (DHCP) بر مبنای مدل client-server کار می کند. در سال ۲۰۱۱ مشخص شد که بسیاری از شبکه ها؛ از شبکه های خانگی، شبکه های دانشگاهی و حتی شبکه های ISP های منطقه ای همگی از DHCP استفاده می کنند.

اکثر روتر های شبکه های خانگی یک آدرس IP منحصر به فرد در جهان را از طریق شبکه شرکت ارائه دهنده خدمات اینترنتی دریافت می کنند.

در شبکه های داخلی نیز پروتکل DHCP به هر دستگاه متصل به شبکه داخلی، یک آدرس IP داخلی اختصاص می دهد.

هنگامی که یک کامپیوتر یا یک دستگاه دیگر نظیر گوشی هوشمند یا تبلت به یک شبکه متصل می شود، نرم افزار کاربر DHCP یک جستجوی پخش (broadcast query) ارسال کرده و اطلاعات ضروری را درخواست می نماید.

هر سرور DHCP در شبکه می تواند به این درخواست پاسخ دهد. سرور DHCP مدیریت مخزنی از آدرس های IP (یا در اصطلاح IP pool) و اطلاعات مربوط به پیکربندی مشترک نظیر gateway پیش فرض (default gateway)، نام دامنه (domain name) و سرورهای نام و زمان را بر عهده دارد.

زمانی که یک درخواست دریافت می شود، بسته به پیکربندی از پیش انجام شده توسط مدیر شبکه ممکن است سرور، اطلاعات مشخصی را به هر کاربر ارائه دهد یا اینکه یک آدرس مشخص و تمامی سایر اطلاعات را در مدت زمان اعتبار تخصیص اطلاعات، معتبر نگاه دارد.

کامپیوتر کاربران معمولا پس از روشن شدن سریعا به جستجوی این اطلاعات می پردازد و پس از آن نیز در بازه های زمانی مختلف اعتبار این اطلاعات را بررسی می کند. هنگامی که یک کاربر DHCP اقدام به بروز رسانی پارامترهای تخصیص یافته می نماید؛

کامپیوتر مانند ابتدای شروع به کار همان مقادیر پارامتر ها را درخواست می کند، اما ممکن است DHCP server بنا بر سیاست های اعمال شده توسط مدیر شبکه، یک آدرس جدید را به همان کامپیوتر اختصاص دهد.

در شبکه های بزرگ متشکل از چندین لینک، ممکن است یک سرور DHCP در صورتی که توسط رله های DHCP موجود در روتر های داخل شبکه پشتیبانی شود، به تمام شبکه سرویس ارائه دهد. این رله ها وظیفه ایجاد ارتباط بین کاربران DHCP و سرورهای DHCP موجود در زیر شبکه (subnet) های مختلف را بر عهده دارند.

سرور DHCP بسته به نحوه پیاده سازی، ممکن است ۳ روش جهت اختصاص آدرس IP داشته باشد:

۱- تخصیص پویا (dynamic allocation) : مدیر شبکه گستره ای از آدرس های IP را برای DHCP رزرو می کند و هر یک از کاربران DHCP موجود در شبکه به نحوی پیکربندی شده اند تا هنگام شروع به کار شبکه از سرور DHCP درخواست یک آدرس IP داشته باشند.

این پروسه درخواست و اعطا مفهومی مانند اجاره دارد که بازه زمانی آن قابل کنترل می باشد که این امر به سرور DHCP امکان می دهد تا آدرس های IP که مدت زمان استفاده از آنها تمدید نمی شود را پس گرفته و مجددا به دستگاه دیگری اختصاص دهند.

۲- تخصیص خودکار (automatic allocation): که در آن سرور DHCP یک آدرس IP را از گستره مشخص شده توسط مدیر شبکه به صورت دائمی به کاربر تخصیص می دهد.

این روش تخصیص مشابه تخصیص پویا است اما در این روش سرور DHCP جدولی از آدرس IP هایی که قبلا اختصاص یافته اند را ذخیره می کند؛ در نتیجه می تواند همان آدرس IP قبلی کاربر را مجددا به همان کاربر اختصاص دهد.

۳- تخصیص دستی (manual allocation): یا اصطلاح رایج آن تخصیص استاتیک (static allocation) که در آن سرور DHCP غیر فعال شده و مدیر شبکه یک آدرس IP شخصی را بر مبنای یک نگاشت از پیش پیکربندی شده به MAC address هر یک از کاربران اختصاص دهد.

سرویس DHCP در پروتکل IPv4 و IPv6 به کار می رود. هر دو این پروتکل ها به یک منظور ایجاد شده اند اما جزئیات پروتکل IPv4 و IPv6 به اندازه ای متفاوت هستند که آنها را به عنوان پروتکل های جداگانه به حساب آوریم. (Internet Protocol Version 4 & Version 6 )

چنانچه از این نوشته لذت بردید و استفاده کردین منتظر نظرات خوب شما هستم

البرز شبکه  آماده فروش تجهیزات و ارائه خدمات در زمینه پروژه های نظارت تصویری ، شبکه های کامپیوتری و مراکز تلفن سانترال می باشد.